Mijn bevallingsverhaal

Mijn vlog over mijn bevallingsverhaal is een aantal maanden geleden al op mijn YouTube kanaal verschenen. Deze heb ik kort na de bevalling opgenomen en dat is te merken :). In die video ben ik heel erg met de details bezig en daardoor verliest het geheel een beetje zijn kracht vind ik achteraf gezien. Vandaar dat deze geschreven versie even op zich heeft laten wachten, lees bijna een jaar! Ik merk aan mezelf dat het goed is dat er even wat tijd overheen is gegaan, zodat alles een plekje heeft gekregen en ik een beetje in vogelvlucht over het geheel kan kijken. Maar goed, nu waar je voor kwam, mijn bevallingsverhaal.

Een week voor ik ging bevallen had ik de laatste controle bij de kliniekarts in het ziekenhuis, tijdens deze afspraak mocht ik doorgeven op welke datum ik ingeleid wilde worden (ik koos voor 28/12/’16, want 12+16=28 ja ja je kunt maar ergens mee bezig zijn :)). De reden dat ik ingeleid moest worden was omdat ik vanwege de zwangerschapsdiabetes niet langer dan 41 weken zwanger mocht zijn. Ik vond het een heel apart idee dat ik zelf mocht kiezen wanneer ik ging bevallen, natuurlijk kon het altijd zo zijn dat het vanuit zichzelf begon maar dat is dus niet gebeurd.

Heel vroeg in de ochtend op de 28^e heb ik gebeld met de verloskamers of dat er een plekje voor me was en gelukkig mocht ik meteen naar het ziekenhuis komen. Daar ben ik een uur aan een CTG-apparaat gelegd om te kijken of er al sprake was van weeën of harde buiken, helaas was er nog niks aan de hand. Na het CTG kwam de arts assistent langs en deze heeft een ballonnetje bij me geplaatst, hiermee word geprobeerd om de baarmoedermond op te rekken zodat er ontsluiting ontstaat en de bevalling alsnog natuurlijk op gang komt. En toen was het een kwestie van wachten, wachten en nog eens wachten. We hebben een aantal rondjes om en door het ziekenhuis gelopen, tv gekeken, gegeten en nog meer gewandeld om de dag door te komen, jeetje wat kan een dag dan toch lang duren! Maar tegen de avond was er resultaat, het ballonnetje was eruit gevallen en bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. Helaas was dat nog niet voldoende en bleek de bevalling nog steeds niet op gang te zijn gekomen, later op de avond zou gekeken worden of er een tweede ballonnetje geplaatst moest worden. Door drukte op de afdeling werd het 23.30 uur voor ze weer tijd voor me hadden, bij dit onderzoek bleek dat de ontsluiting niet gevorderd was en werd ervoor gekozen om een tweede ballonnetje te plaatsen. En zo eindigde de dag waarop werd gezegd dat ik zou gaan bevallen in één grote teleurstelling, in plaats van een kindje in mijn armen mocht ik de nacht door gaan brengen met de wetenschap dat het misschien nog wel een paar dagen zou gaan duren…

Na een hele lange nacht met weinig slaap werd ik de volgende ochtend weer aan het CTG gelegd. Hierna volgde een gesprek met de gynaecoloog waarin besloten werd dat de vliezen gebroken zouden worden en wat voelde dat als een opluchting! Ik wist namelijk dat je maximaal 24 uur met gebroken vliezen “rond mag lopen”, dat hield dus in dat ik uiterlijk de volgende ochtend onze kleine in mijn armen zou hebben, wat een heerlijke gedachte was dat. Ik kreeg een infuus met oxytocine (weeënopwekker) en zoutoplossing (om de bloeddruk en vochtgehalte op peil te houden) in de hoop dat dit het proces zou gaan versnellen. Later op de dag kwam ook de anesthesist langs om preventief een ruggenprik te zetten. Hiervoor is gekozen omdat ik stevig gebouwd ben en er in het geval van een spoedoperatie niet in alle haast een ruggenprik gezet moet worden. Ook wordt hiermee voorkomen dat er gekozen moet worden voor algehele narcose omdat het zetten van een ruggenprik in zo’n situatie te lang zou kunnen duren. De rest van de dag gebeurde er vrij weinig, helaas konden we nu niet meer gaan wandelen, dus zijn we de tijd wat door gekomen met tv kijken en duimen draaien. Tegen de avond ging het ineens heel erg snel, de weeën kwamen door de ruggenprik heen en had ik het gevoel dat ik moest persen, ik kon het gewoon niet tegenhouden. Na onderzoek van de gynaecoloog werd besloten dat we het nog een uur aan zouden kijken, in die tijd had niet alleen ik maar ook Noor het zwaar te verduren. Er werd daarom bloed afgenomen uit het hoofdje van Noor om te kijken hoe ze eraan toe was en of ze een natuurlijke bevalling aan zou kunnen. Dit laatste bleek niet meer haalbaar te zijn en is er  besloten om te kiezen voor een spoedkeizersnede. We zijn met spoed naar de operatiekamer gebracht, waar het na de eerste incisie nog maar een paar minuten duurde voordat Noor geboren werd om 20.33 uur. Ze werd overgedragen aan de kinderarts die haar onderzocht en vrij snel helemaal gezond verklaarde. Noor werd in een warmtedeken gewikkeld en heeft de rest van de operatie lekker bij me gelegen, daarna zijn we naar de kraamkamers gereden waar onze kraamtijd is begonnen.

Ik merk dat met het schrijven van dit verhaal de emoties toch weer los komen en jeetje wat waren die dagen een emotionele rollercoaster. Zo was er natuurlijk de spanning, je weet niet wat er gaat komen, hoe het gaat gebeuren, wanneer het gaat gebeuren, zoveel onzekerheid en toen uiteindelijk de spoedkeizersnede, wat vond ik dat intens spannend en eng. Dan was er ook de verveling, dat was een emotie die ik niet verwacht had te ervaren bij een bevalling, maar ook dat hoorde er bij… het lange wachten tot er iets zou gaan gebeuren. En ook de frustratie en het verdriet die voortkwam uit de verkeerde voorlichting die ik had gehad. Tijdens het laatste controle gesprek (een week voor mijn bevalling) was er namelijk tegen me gezegd dat op het einde van de dag dat ik ingeleid zou worden of heel vroeg de volgende ochtend ik onze kleine in mijn armen zou houden, hoe krom is het dan dat je op het einde van de desbetreffende dag te horen krijgt dat het nog wel een dag of twee kan duren, wat was ik kwaad en bedroefd. Maar natuurlijk ook de onvoorwaardelijke liefde die ik meteen voelde toen ik Noor voor de eerste keer zag, dat moment zal ik nooit meer vergeten.